εύλογχος

εὔλογχος, -ον (Α)

αυτός που έχει ή φέρνει καλή τύχη, τυχερός, ευνοϊκός, γουρλίδικος («Δημόκριτος εὐχόμενος εὐλόγχων εἰδώλων τυγχάνειν», Πλούτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + λόγχη «μοίρα» (< λαγχάνω)].